در دنیای معماری، دو مفهوم کلیدی "فرم" و "عملکرد" همواره در تعامل و جدال با یکدیگر بوده‌اند. از یک طرف، فرم به عنوان ظاهر و کالبد بنا، تجلی زیبایی و خلاقیت معمار را به نمایش می‌گذارد. از سوی دیگر، عملکرد به عنوان کارایی و تناسب بنا با نیازهای انسانی، ضرورتی انکارناپذیر در معماری محسوب می‌شود.
اگر در حوزه معماری فعالیت دارید به طور قطع اصطلاح فرم تابع عملکرد به گوشتان خورده است.
همین امر بیانگر ارتباط عمیق معنایی این دو واژه در صنعت معماری به شمار خواهد رفت.
یعنی در عین حال که تعاریف متفاوتی را شامل می‌شوند و ممکن است در تقابل با یکدیگر باشند، می‌بایست تاکید و توجه ویژه‌ای به همزیستی هر دو موضوع داشت تا تعادل معماری صورت پذیرد.

تاریخچه رابطه فرم و عملکرد

در طول تاریخ معماری از ابتدا، رابطه فرم و عملکرد همواره در حال تغییر و تحول بوده است. در دوران باستان، فرم و عملکرد به طور جدایی ناپذیری به هم مرتبط بودند. بناها بر اساس نیازهای انسانی و با استفاده از مصالح موجود ساخته می‌شدند. به عنوان مثال، معابد یونان باستان با ستون‌های باشکوه و پلان‌های متقارن، علاوه بر زیبایی ظاهری، نمادی از قدرت و عظمت الهی بودند.

در دوران مدرن، به خصوص با ظهور مکتب‌های فکری مانند رسیونالیسم، عملکرد به عنوان عنصری غالب در معماری مطرح شد. در این دوران، فرم بنا به طور کامل تابع عملکرد آن بود و زیبایی ظاهری در درجه دوم اهمیت قرار می‌گرفت. به عنوان مثال، ساختمان‌های مسکونی و اداری مدرن با پلان‌های آزاد و خطوط ساده، بر اساس کارایی و انعطاف‌پذیری هر چه بیشتر برای بشر طراحی می‌شدند.

در دوران معاصر، شاهد رویکردی جدید به رابطه فرم و عملکرد در معماری هستیم. معماران به دنبال ایجاد تعادلی بین این دو عنصر هستند. به طوری که فرم بنا علاوه بر زیبایی ظاهری، عملکردی مناسب و متناسب با نیازهای انسانی داشته باشد و بر همین اساس فرم عنصری باشد که از عملکرد تبعیت نماید.

گفتنی است در طول تاریخ و با پدیدار شدن سبک‌های متفاوت معماری بر اساس تغییر و تحولات تاریخی، فرهنگی و … در برخی از بازه‌های زمانی شاهد تجمل گرایی بیش از حد و افراط در تاکید بر زیبایی بودیم که بر آن اساس عملکرد از لحاظ اولویتی در وهله اول قرار نمی‌گرفت.
اما به همان دلیل تحول و عدم پاسخ به نیازهای جوامع بشری این فرایند استمرار پیدا نکرد و با گذر زمان عملکرد مجددا در مبحث معماری جایگاه مورد نظر خود را پیدا کرد.

اهمیت تعادل بین فرم و عملکرد

عدم تعادل بین فرم و عملکرد می‌تواند پیامدهای منفی به دنبال داشته باشد. به عنوان مثال، اگر فرم بنا به طور کامل تابع عملکرد باشد، ممکن است زیبایی ظاهری خود را از دست بدهد و به فضایی خسته کننده و غیر جذاب تبدیل شود. از سوی دیگر، اگر فرم بنا بر زیبایی ظاهری آن اولویت داشته باشد، ممکن است عملکردی نامناسب و غیر کاربردی داشته باشد و نیازهای انسانی را به طور کامل برآورده نکند.

راهکارهای ایجاد تعادل بین فرم و عملکرد

معماران برای ایجاد تعادل بین فرم و عملکرد از راهکارهای مختلفی استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، می‌توان از مصالح و تکنولوژی‌های جدید برای خلق فرم‌های زیبا و در عین حال کاربردی استفاده کرد. همچنین، می‌توان با طراحی فضاهای انعطاف‌پذیر، امکان تغییر کاربری بنا را در طول زمان فراهم کرد هم از جنبه زیبایی با متدهای معماری روز دنیا تطابق داشته باشد و هم به نیاز کاربران پاسخ دهد.
در هر صورت با در نظر گرفتن شرایط پروژه و ساختمان با تمام محدودیت‌ها و تمایلات در کنار به کارگیری عناصر ابتکار و خلاقیت می‌توان منجر به ایجاد تعادل میان این دو اصل در بحث طراحی و معماری شد.

نتیجه

در نهایت، می‌توان گفت که رابطه فرم و عملکرد در معماری رابطه‌ای پیچیده و چند وجهی به شمار خواهد رفت. ایجاد تعادل بین این دو عنصر، نیازمند خلاقیت، نوآوری، کسب تجارب مختلف و دانش فنی معماران است. در عصر نوین معماری موفق معماری تلقی می‌شود که در آن فرم و عملکرد به طور هماهنگ و متعادل در کنار یکدیگر لحاظ شده و قرار گرفته باشند.

برای ارتباط با کارشناسان طرح تو طرح و دریافت مشاوره، روی دکمه زیر کلیک کنید.

درخواست مشاوره